Wat een jaar!
Alle pups zijn inmiddels de deur uitgevlogen. Tijd om terug te blikken op een periode van voorbereiding, veel liefde en passie en een periode met een lach en een traan.
"Ik raakte besmet met het cockervirus."
Ik heb niet altijd al de intentie gehad om te gaan fokken. Toen wij Fido kregen, was dat vooral omdat we het een leuk ras vonden en zagen dat het goed bij ons kon passen. De echte liefde voor het ras ontstond pas toen Fido er al was. Ik raakte zogezegd besmet met het cockervirus, wat velen van jullie wel zullen herkennen. Ik was wel zoekende naar wat ik graag wilde in mijn leven, waar ik plezier uit haalde: op zoek naar mijn passie. Ik kan me nog herinneren dat ik in een gesprek was met iemand over haar werk en dat ik de manier waarop zij vertelde over haar onderneming zo bijzonder vond. Zo warm, liefdevol en vol vuur en passie. Ze vertelde mij toen iets wat mij ontzettend aan het denken zette. Ze zei: “Lieve Rianne, de manier waarop ik over mijn werk praat, zo hoor ik dat jij praat over Fido en over honden.” Het was de eerste keer dat ik besefte dat mijn passie ligt bij honden.
Tijd om op onderzoek uit te gaan.
In de periode daarna heb ik veel onderzoek gedaan. Ik heb onder andere mijn studiemateriaal er bij gepakt. Tijdens mijn opleiding heb ik een fictief fokplan moeten schrijven. Ik heb toen contact gehad met een fokker van Zwitserse Witte herders. Een totaal ander ras, maar ik heb er veel van geleerd. Maar toen ik dat fokplan er bij pakte, merkte ik al snel dat er ontzettend veel belangrijke informatie miste. Stiekem ben ik een ontzettende studienerd, dus ik ben mijn eigen plan gaan schrijven. Of het ooit uitgevoerd zou worden wist ik toen nog niet, maar ik vond het in ieder geval ontzettend leuk en leerzaam om te doen.
"Al snel merkte ik dat er ontzettend veel belangrijke informatie miste."
Ik denk dat er bijna een jaar aan voorbereiding aan vooraf ging, voordat we in 2020 besloten om een teefje aan te schaffen. Een teefje dat voor zover al te zien (en voor zover mijn kennis op dat moment was), bij Fido zou passen. Na gelukkig niet lang zoeken kwam Nola op ons pad, een prachtige black en tan pup.
Voor alles een eerste keer.
De periode van een nestje is iets waar ik lang naar toegeleefd heb en toch iets waar ik ontzettend tegenop zag. Enerzijds omdat het natuurlijk nieuw en onbekend is. Alle nieuwe dingen moet je nog leren en ondanks een goede voorbereiding, wist ik niet hoe het zou zijn, of ik alles wel goed genoeg zou kunnen begeleiden. Daarnaast zag ik er vooral tegenop vanwege mijn energieniveau. Twee jaar geleden zat ik namelijk nog thuis met chronisch vermoeidheidssyndroom en een depressie. Dit was een pittige periode en ik ben heel trots en dankbaar dat ik daar uit ben gekomen. Ondanks dat ik veel meer energie heb en na een aantal jaar thuis zitten, weer aan het werk ben, kosten sommige dingen mij nog steeds meer energie dan hoe dat bij anderen zal zijn. Maar angst is een slechte raadgever en zoiets moest mij er niet van weerhouden om mijn droom te verwezenlijken. Daarnaast hoefde ik het gelukkig ook niet allemaal alleen te doen.
De dag van de bevalling.
Vrijdag 16 december. Koen is het weekend naar Texel. Normaal zouden Nola en ik ook mee, maar Nola is hoogzwanger en daarom hebben wij thuis ons eigen meidenweekend. Voor Fido wel zo lekker dat hij nu nog even alle aandacht krijgt en lekker op het strand mag rennen. Thuis staat alles klaar voor de bevalling. Door Nola in de periode voor de uitgerekende datum te temperaturen, wist ik precies wanneer de bevalling zou zijn. Zondag zouden Koen en Fido weer thuiskomen en al ’s ochtends merkte ik al dat Nola die dag zou gaan bevallen. Het moment dat ik ’s avonds met Nola op de bank lag en haar vliezen braken, belde ik gelijk mijn vriendin Loes, die aan de andere kant van het dorp woont. Koen en zij kwamen grappig genoeg tegelijk aan bij ons huis. Binnen twee uur had Nola 6 prachtige pups op de wereld gezet. Ik was zo ontzettend trots op mijn meisje.
"En dan vliegen de weken voorbij en voor je het weet gaan de eerste pups al naar hun gouden mandje."
De periode die daarna volgde was een rollercoaster aan emoties maar vooral een periode die mij veel energie gaf en ook ontzettend veel energie koste. Ik ben in de eerste plaats ook ontzettend dankbaar dat lieve Loes de eerste weken ontzettend veel heeft bijgedragen aan de opvoeding van de pups. Zo hebben wij in de eerste week om beurten bij de pups geslapen en heeft zij veel uren op de pups gepast zodat ik gewoon kon blijven werken. Hoe ouder de pups werden, hoe sneller ze groeiden (letterlijk én in ontwikkeling), hoe meer ze gingen ondernemen en iedere dag gingen we meer van ze genieten. En dan vliegen de weken voorbij en voor je het weet gaan de eerste pups al naar hun gouden mandje. Allemaal stuk voor stuk leuke, fijne mensen die nu kunnen genieten van hun vriend voor het leven.
1 jaar AVA cockers!
Vandaag is het 1 april 2023 en bestaat Ad Vitam Amicus precies een jaar. Wat een prachtige en intensieve periode is dit geweest. Van een lange voorbereiding, van loopsheid en dekking, tot bevalling, opgroeien van de pups en het uitvliegen. Ik heb gehuild, ik heb gelachen, ik heb gevloekt, ik heb intens genoten en ik heb vooral heel veel geleerd. Ik ben trots. Nu is het tijd voor uitrusten en reflecteren. Dit was hoe dan ook een ontzettend mooie ervaring die ik nooit had willen missen. En ik hoop dat er nog vele van dit soort ervaringen mogen komen.
Wil je alle puppyfoto's bekijken van ons eerste nestje? Klik dan hier of kijk op onze Instagram of Facebook pagina
Ad Vitam Amicus - een vriend voor het leven
Comments